Vincent Mock: van obsessie naar missie

20 mei 2016 Vincent Mock: van obsessie naar missie

Muriel Van Peteghem interviewt beeldend kunstenaar Vincent Mock voor de Van Vlissingen Art Foundation.

Vincent Mock op de Kaap, een kunstenaar in Zuid-Afrika

Zijn haaien bestaan uit gemiddeld zo’n 3000 longline vishaken. De vishaken van roestvrij staal bestelt Vincent Mock in China. Ze zijn bedoeld om tonijnen mee te vangen en zien er een met een weerhaak op de vlijmscherpe punt nogal angstaanjagend uit. “Ik heb er mijn vingers al regelmatig aan opengehaald,” zegt Vincent. Een klein offer in vergelijking met het lot dat vele zeedieren beschoren is als ze met de visvangst in aanraking komen. Als bijvangst, met een maag vol plastic of bedreigd door overbevissing.

Ik doe het met een bepaald bewustzijn voor die beesten. Zolang deze beesten aan het uitsterven zijn, blijf ik het doen.

Drive

Als de tekening van de haai eenmaal in een mal is omgezet, komt het moment van lassen. Een monotoon en saai werkje in een houding die ook nog eens de rug belast. “Hoe blijf je jezelf motiveren om dit de hele dag te doen?” – “Ik heb hele goede luisterboeken en dan is het helemaal niet saai,” leg Vincent uit. “En ik leer ook nog wat.” Maar zijn drive om door te gaan, wordt bovenal gevoed door iets groters. “Ik wil geen one-trick-pony met een laskap zijn. Ik doe het met een bepaald bewustzijn voor die beesten. Zolang deze dieren aan het uitsterven zijn, blijf ik het doen.”

Oceanen

“Als duikinstructeur in Mozambique, zag ik voor het eerst de destructie onder water.” Als natuurbeschermer ervaart Vincent van dichtbij de invloed van corruptie in Afrikaanse landen. “Het is een mondiaal probleem,” zegt hij stellig. “Wij Nederlanders werken er keihard aan mee. Trawlers die de zee leegzuigen varen iedere maand onder een andere vlag,” weet Vincent. “Mijn kunstenaarschap is ontstaan vanuit activisme en idealisme. Ik ben op een missie: ik wil mensen bewustmaken van het leed dat wij onze oceanen aandoen. En onze afhankelijkheid van deze oceanen.” Het leven in balans met de omgeving, zoals natuurvolkeren dat doen, zijn wij in de Westerse wereld kwijtgeraakt. Die verbinding die bij ons ver te zoeken is, vormt een rode draad in Vincents werk.

Obsessie

Zijn werken van schedels en grote geweien verraden zijn fascinatie voor verandering en vergankelijkheid. De sabeltandtijger en de oereland hebben het niet ‘gered’, maar de degenkrab wel. Degenkrabben zijn ‘levende fossielen’, dieren die in 400 miljoen jaar genetisch niet zijn veranderd. Van kleins af aan was Vincent op het obsessieve af geïnteresseerd in mossen en planten, insecten en dieren. “Ik heb een obsessie voor die vormen. Ik wil ze heel graag zien, vasthouden en bij me hebben.” Toen het gezin Mock een keer op vakantie in de VS een boottocht maakte en zag voor het eerst in zijn leven een degenkrab. Het was liefde op het eerste gezicht. Deze ‘horseshoe crab’ was dood en dreef op het water. Kleine Vincent twijfelde hij geen seconde en sprong overboord.

Met nieuwe ogen

Reizen zit Vincent in het bloed. Hij groeide op in een gezin dat door vaders werk bij een internationaal bedrijf om de zoveel jaar ergens anders moest aarden. “De ware ontdekkingsreis is geen speurtocht naar nieuwe landschappen, maar het waarnemen met nieuwe ogen,” zei Marcel Proust, de 19e-eeuwse Franse schrijver van ‘A la recherche du temps perdu’. Het gaat Vincent Mock niet om de verloren gegane tijd, maar om de verloren gegane verbinding met de natuur. Reizen en sjamanistische ceremonies helpen hem om de wereld steeds met nieuwe ogen waar te nemen. Het vormt de voedingsbodem voor nieuwe ideeën en kunstprojecten. “Een idee is voor mij niet vrijblijvend. Ik krijg een idee ‘aangereikt’ en dan weet ik, shit, dit moet ik nu gaan doen!”

© Muriel Van Peteghem, Van Vlissingen Art Foundation

Nog vragen?